توقع و نفهمیدن سرمنشاء همه ی ناراحتی هاست.
مدیون خودم نباشم(عمل کنم به انچه که میدانم درست است)
ترس را با اعتماد به خداوند کنار بزارم و به خودم دروغ نگویم.
همه افراد با هر شغلی و هر استعدادی قابل احترام اند.
مراقب افکارم باشم،گاهی بایستی فکر کرد که به چه چیزی می اندیشیم.(هرچیزی ارزش فکرکردن را ندارد)
در هنگام ناراحتی به جای گریه با خدا صحبت کنم و هر لحظه خدا را در زندگیم بیاورم.
راجع به دیگران قضاوت نکنم.
ناراحتی هایم را تفکیک و سپس اولویت بندی کنم.
خودم را بادیگران مقایسه نکنم و به داشته هایم فکرکم.
جرات روبه رو شدن باخودم را داشته باشم.
خدایی که تمام دنیا را نگه دارنده است و از همه چیز مراقبت میکند ایا حل کردن مشکل من برای اون سخته؟؟؟
(خدایا تمام نگرانیهایم را به تو میسپارم و ایمان دارم که...نگرانی هایم را به بهترین نحو ممکن حل خواهی کرد)